Er zal door vrienden en familie raar worden opgekeken wanneer je bij het tonen van een nieuwe partner met name de ratio laat spreken. Kijken naar de toekomst en financiële zekerheid die de nieuwe vriend of vriendin je kan bieden is niet bepaald het aan te raden pad. De vraag is in hoeverre je deze lijn moet doortrekken naar je eigen leven.
Het gonst al een aantal dagen door in mijn hoofd nadat ik de politica hoorde betogen dat jongeren niet meer op basis van diploma maar baan een studiekeuze moeten maken. Het kijken naar het toekomstperspectief zou moeten beïnvloeden welk pad je wil bewandelen. Vanuit de ogen van beleidsmakers begrijpelijk, maar is het ook realistisch? In feite wordt hiermee tegen, bijvoorbeeld, studenten van de PABO gezegd dat zij beter een andere toekomst kunnen kiezen. Ze zijn immers op dit moment niet nodig. Dienen zij zich hiernaar te schikken ook als het onderwijs een passie blijkt?
Moeten we het gekozen pad af laten hangen van rationele argumenten? Misschien nog een belangrijkere vraag: In hoeverre is de inrichting van ons onderwijssysteem nog geschikt voor een generatie die zich steeds meer laat leiden door gevoel?
Bekijk onderstaande klassieker en denk nog eens aan laatst gestelde vraag.